Atriyal fibrilasyon gelişiminde insülin direncinin rolü

Abstract

Amaç: Çalışmamızın amacı aşikar diyabeti olmayan hastalarda insülin direncinin (IR) atriyal fibrilasyon (AF) ile ilişkisini araştırmaktır. Gereç ve Yöntem: Çalışmamıza 18 yaş ve üzeri hipertansiyon dışında kronik hastalığı olmayan hastalar dahil edildi. Hastaların tıbbi öyküleri alındı, fizik muayeneleri ve kan tahlilleri yapıldı ve elektrokardiyografileri çekildi. Tetkiklerinde aşikar diyabet saptanan hastalar çalışma dışı bırakıldı. Hastalar normal sinüs ritminde (NSR) olan grup ve AF’si olan grup olmak üzere ikiye ayrıldı ve IR analiz edildi. Bulgular: Çalışmaya 132’si (%66) NSR’de ve 68’i (%34) AF ritminde olan toplam 200 hasta (108 kadın, yaş ortalaması 67,33±8,37 yıl) dahil edildi. NSR’de ve AF ritminde olan hastalar arasında açlık plazma glikoz seviyeleri açısından fark bulunmazken (sırası ile 102,65±7,49 mg/dL ve 99,68±9,46 mg/dL; p=0,09), açlık insülin düzeyi açısından anlamlı bir fark tespit edildi (sırasıyla 11,06±2,71 mg/dL ve 8,48±2,64 mg/dL; p<0,0001). İnsülin direnci [homeostatik model değerlendirmesi (homeostatic model assessment HOMA-IR)] ortalaması AF grubunda NSR grubuna göre anlamlı düzeyde yüksek tespit edildi (sırası ile 2,90±0,79 ve 2,10±0,46; p<0,0001). İnsülin direnci olan (HOMA-IR >2,4) hastaların oranı AF grubunda NSR grubuna göre anlamlı olarak daha yüksek bulundu (sırasıyla %76,47 ve %28,78; p<0,0001). Regresyon analizleri yapıldı. Çok değişkenli regresyon analizi HOMA IR’deki her bir birimlik artışın AF riskini 2,56 kat artırdığını gösterdi. Sonuç: Diyabet ve AF birlikteliğinin sık görülmesinde ana faktörün hiperglisemiden çok, öncesinde gelişen IR olduğu düşünülmüştür. IR’nin erken tespiti ve tedavisi, AF gelişimini ve ilişkili morbidite ve mortaliteyi azaltabilir.

Aim: To investigate the relationship between insulin resistance (IR) and atrial fibrillation (AF) in patients without overt diabetes. Materials and Methods: Patients aged ≥18 years without chronic disease other than hypertension were included in the study. Medical histories were obtained, and detailed physical examination, blood tests and electrocardiography were performed. Patients with overt diabetes were excluded from the study. The patients were evaluated in two groups [normal sinus rhythm (NSR) and AF groups]. The presence of IR was analyzed. Results: Two hundred patients (the mean age, 67.33±8.37 years; 108 females), of whom 132 (66%) had NSR and 68 (34%) had AF, were included in the study. There was no difference between the groups regarding fasting plasma glucose levels (102.65±7.49 mg/dL and 99.68±9.46 mg/dL, respectively; p=0.09). A significant difference was found regarding fasting insulin levels (11.06±2.71 mg/dL and 8.48±2.64 mg/dL, respectively; p<0.0001). The mean IR [homeostatic model assessment (HOMA-IR)] was significantly higher in the AF group than in the NSR group (2.90±0.79 and 2.10±0.46, respectively; p<0.0001). The proportion of patients with IR (HOMA-IR >2.4) was significantly higher in the AF group than in the NSR group (76.47% and 28.78%, respectively; p<0.0001). Regression analyses were performed. Multivariate regression analysis showed that each unit increase in HOMA-IR increased the risk of AF for 2.56-fold. Conclusion: The main factor for the frequent coexistence of diabetes mellitus and AF was considered to be IR rather than hyperglycemia. Early detection and treatment of IR can reduce AF development and associated morbidity and mortality.