Akut benign paroksismal pozisyonel vertigo tanısı olan hastalara uygulanacak medikal tedavi ve vestibüler rehabilitasyon uygulamalarının etkinliklerinin karşılaştırılması

Abstract

Benign paroksismal pozisyonel vertigo (BPPV) iç kulakta bulunan otokonilerin yerlerinden çıkıp yarım daire kanallarında serbestçe dolaşması veya kupulaya tutunarak kupulayı yer çekimine karşı yapılan baş hareketlerine karşı hassaslaştırması sonucu ortaya çıkan baş dönmesiyle kendini gösteren vestibüler bir hastalıktır. Çalışmanın amacı akut BPPV hastalarına hekim tarafından başlanan farmakolojik tedavi ile fizyoterapistler tarafından uygulanan vestibüler rehabilitasyon egzersizlerinin etkinliklerini karşılaştırmaktır. Çalışmaya Özel Bağcılar Safa Hastanesi'ne başvuran 18-50 yaş aralığındaki 30 hasta alındı. Hastaların 15' i farmakolojik tedavi, 15' i de vestibüler rehabilitasyon olmak üzere iki gruba ayrıldı. Farmakolojik tedavi grubundaki 8 hastaya hekim tarafından betahistin içeren ilaç, 7 hastaya da betahistine ek dimenhidrinat içeren ilaç verildi. Rehabilitasyon grubundaki hastalara ise baş ve göz hareketlerini içeren egzersizler uygulandı, egzersiz sonrasında tutulan kanalın yönüne göre manevra uygulaması yapıldı ve hastalara ev egzersiz programı verildi. Tedavi 4 hafta boyunca devam etti. Hastalara tedavi öncesi ve sonrası Vizüel Analog Skala (VAS), dinamik görme keskinliği testi, kronometre ile romberg, semitandem, tandem duruş testleri, sert ve yumuşak zeminde gözler açık ve kapalı tek ayak üzerinde durma testi ve unterberger testleri uygulandı. Sonuç olarak her iki grupta da iyileşme görülmesine karşın, vestibüler rehabilitasyon uygulanan grupta sonuçlar istatistiksel olarak daha anlamlı bulunmuştur. Betahistin ile kombine uygulanan dimenhidrinatın, yalnızca betahistine göre bir üstünlüğü bulunmamıştır.

Benign paroxysmal positional vertigo (BPPV) is a vestibular disorder that manifests itself as a result of dizziness caused by the otoconia in the inner ear coming out of their places and circulating freely in the semicircular canals or by attaching to the cupula and sensitizing the cupula to head movements against gravity. The aim of the study is to compare the effectiveness of pharmacological treatment initiated by the physician and vestibular rehabilitation initiated by physiotherapist in patients with acute benign paroxysmal positional vertigo (BPPV). Thirty patients, aged 18-50 years, who applied to the Bağcılar Safa Hospital, were included in the study. The patients were divided into two groups, 15 pharmacological control group and 15 vestibular rehabilitation group. 8 patients in the pharmacological control group were given the drug containing betahistine by the physician, and 7 patients received the drug containing additional dimenhydrinate to the betahistine. In the rehabilitation group, exercises including head and eye movements and maneuvering were performed according to the direction of the canal after the exercise, and the patients were given a home exercise program. Treatment continued for 4 weeks. Visual Analogue Scale (VAS), dynamic visual acuity test, romberg, semitandem, tandem posture tests with a stopwatch, standing test on one leg with eyes open and closed, and unterberger tests were applied to patients before and after treatment. As a result, although improvement was observed in both groups, the results were found statistically more significant in the group that underwent vestibular rehabilitation. Dimenhydrinate administered in combination with betahistine was not superior to the betahistine-only.